Barszcz Sosnowskiego pochodzi z Kaukazu, a nazwa wywodzi się od nazwiska rosyjskiego botanika, odkrywcy tej rośliny, Dimitra Iwanowicza Sosnowskiego.
Do Polski został sprowadzony na początku lat 50-tych do prac badawczych. Ze względu na dużą masę jaką wytwarza, sądzono, że pomoże on rozwiązać problemy paszowe rolnictwa. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku został więc rozpowszechniony w wielu ośrodkach na terenie całego kraju jako roślina pastewna.
Szczególnie dużym powodzeniem cieszyła się uprawa tej rośliny m. in. na naszych terenach, na Podkarpaciu. Szybko się okazało jednak, że wartość paszowa barszczu Sosnowskiego jest znacznie mniejsza niż się spodziewano, w efekcie czego zaniechano jego uprawy. Jednak uprawa barszczu Sosnowskiego wymknęła się spod kontroli i przedostał się z pól uprawnych do siedlisk naturalnych, gdzie znalazł doskonałe warunku do wzrostu i rozwoju, i tym samym bardzo szybko sie rozpowszechnił. Najczęściej występuje on na terenach wilgotnych, w pobliżu cieków wodnych, kanałów i rowów, a na naszych terenach jest bardzo często spotykany.
Barszcz Sosnowskiego jest rośliną silnie zachwaszczającą teren, a dodatkowo włoski na liściach i łodygach wydzielają substancję parzącą. Roztarte liście lub łodyga mają charakterystyczny zapach kumaryny. Parzące działanie tego związku nasila się podczas słonecznej pogody i wysokiej temperatury oraz dużej wilgotności powietrza. Kontakt z tymi roślinami powoduje zapalenie skóry, powstawanie pęcherzy, trudno gojące się rany i długo leczone blizny oraz zapalenie spojówek.
Dlatego bądźmy bardzo ostrożni w terenie i zwracajmy uwagę na otaczające nas rośliny.
Działanie barszczu jest szczególnie niebezpieczne dla alergików i dzieci.
O metodach zwalczania barszczu, szkodliwości działania, wyglądzie tej rośliny można poczytać w ulotce Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa załączonej poniżej w pliku.
Źródło: Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa
