Nasze wydawnictwa » czerwiec, nr 7 (91) / 2000 » Różne

czerwiec, nr 7 (91) / 2000

Strona 10.1

Jubileusz pod patronatem Czartoryskich

W upalne popołudnie 26 maja br. w Miejskim Ośrodku Kultury odbyła się uroczysta akademia z okazji 10-lecia istnienia Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr 2 im. Książąt Czartoryskich. W jubileuszu uczestniczyli m.in. Burmistrz Jan Gilowski, Zastępcy Burmistrza: Robert Wiśniewski i Zbigniew Piskorz, Wicestarosta Janusz Kołakowski, Naczelnik Wydziału Oświaty Starostwa Powiatowego Zofia Wojciechowska, wizytator Podkarpackiego Kuratorium Oświaty Marek Kądziołka oraz członkowie rodziny Czartoryskich: Barbara, Katarzyna z Czartoryskich Rybińska oraz Michał.

Dyrektor Tomasz Kulesza przedstawił szkołę od tej strony, z której mało kto ją zna: mówił o otwartych sercach nauczycieli, którzy pracują z młodzieżą niepełnosprawną w ramach nauczania indywidualnego i o refleksjach związanych z odpowiedzią na pytanie - kim jest nauczyciel.

Jubileuszowe gratulacje i życzenia przekazał w imieniu władz miasta Burmistrz Jan Gilowski. Pani Barbara Czartoryska zaznaczyła, że "jest jakaś nić wspólna między Państwem a nami - mamy wspólnych przodków". Nawiązując do ewangelicznej przypowieści o talentach życzyła, "by nikt nie był w sytuacji człowieka, który otrzymał 1 talent i go zakopał, lecz by wszyscy przynosili owoce".

Niezwykle ciekawy i wzruszający był program, którego głównym reżyserem była p. Elżbieta Stokłosa, muzykę opracował p. Adam Kroczek, oprawę taneczną przygotowała p. Halina Mól i p. Anna Barszczewska zaś p. Alicja Pacia i p. Grzegorz Telichowski decydowali o scenografii i oprawie plastycznej. Historia szkoły przedstawiona w formie filmu wzbudziła wiele wspomnień komentowanych dość zabawnie. Osobny rozdział tej historii poświęcony był śp. Henryce Matusz, pracownicy sekretariatu. Prezentowane zdjęcia z recytacją wiersza ks. Jana Twardowskiego "Śpieszmy się kochać ludzi..." i piosenką "Dwoje było nas, pośród życia dróg..." sprawiły, że w niejednym oku pojawiła się łza tęsknoty za tym, co nie wróci: "piękny czas, pogodny dom i nadzieja, która z nimi szła".

Natomiast humor i satyra towarzyszyły scenkom rodzajowym z życia braci uczniowskiej.

Zofia Krzanowska

«« powrót